π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΝΙΑ

Η ουνία εξελίχθηκε σε σχίσμα και παρέμεινε σχίσμα. Υπήρξε βασικά ως κίνημα μιας μικρής μερίδας του κλήρου, έργο μερικών επισκόπων, αποκομμένων από την κοινότητα της Εκκλησίας, που ενεργούσαν χωρίς την ελεύθερη και συνοδική συγκατάθεση της. Ενεργούσαν μυστικά και κρυφά, χωρίς την επίγνωση των Ορθόδοξων Χριστιανών, παραπλανώντας τους. Οι Ορθόδοξοι πιστοί είδαν πως πρέπει να εναντιωθούν στους προδότες ιεράρχες που ασπάστηκαν τον παπισμό παριστάνοντας ότι παραμένουν Ορθόδοξοι για να τραβήξουν και να παρασύρουν κόσμο. Όμως κοινωνιολογικά η ουνία αποδείχτηκε μια αποτυχία, όσο και να παριστάνουν τους Ορθόδοξους βαθμιαία περνούσαν και τυπικά κάτω από το λατινικό τυπικό. Το μόνο πράγμα που μπορεί να στηρίξει και να παρατείνει την αποτυχία της ουνίας, εφόσον δεν ριζώνει στις καρδιές του Ορθόδοξου λαού, είναι η κρατική παρέμβαση, που μέσα από το πνεύμα της ομοιομορφίας, επιθυμεί την αστραπιαία και χοντροκομμένη λατινοποίηση. Η ουνία δεν ήταν μόνο πράξη θρησκευτικής επιλογής, αλλά περισσότερο μια έκρηξη πολιτιστικού και πολιτικού αυτόπροσδιορισμού. Ένα από τους ιδρυτές της ουνίας και δεύτερος ουνίτης μητροπολίτης, ο ύπατος Ποσιέζ, αναφέρει πως οι Έλληνες διαστρέφουν το Ευαγγέλιο ! Αντίθετα οι Ορθόδοξοι σλάβοι απολογητές μαρτυρούν ότι οι μεταφράσεις των αγίων κειμένων και η μελέτης της φιλοσοφίας και θεολογίας πρέπει να γίνεται από τα Ελληνικά και όχι από τα λατινικά, που είναι μια ακατάλληλη και ανεπαρκής γλώσσα για υψηλά και περίπλοκα θεολογικά θέματα. Οι ουνίτες και αυτό το εμφανίζουν και οι προτεστάντες, προσπαθούν μέσα από αντιρρητικούς διαλόγους να ανασκευάζουν την Πατερική Πίστη και από την μια μεριά οι παπικοί ουνίτες προσπαθούν να επιβάλουν την εξουσία του Βατικανού, από την άλλη οι πιστοί του Λούθηρου την παθητική πίστη και τα ενοχικά συμπλέγματα. Από την άλλη οι Έλληνες και Σλάβοι Ορθόδοξοι κρατούν την αληθινή πίστη και επικαλούνται τις αποδείξεις τους από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά κείμενα.

π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ

π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: Το να είσαι Χριστιανός σημαίνει να είσαι Έλληνας

Πράγματι, το να είσαι Χριστιανός σημαίνει να είσαι Έλληνας, εφόσον η βασική μας αυθεντία θα είναι για πάντα ένα ελληνικό βιβλίο, η Καινή Διαθήκη.
Το χριστιανικό μήνυμα έχει δια παντός διατυπωθεί σε ελληνικές κατηγορίες….
Προσωπικά είμαι αποφασισμένος να υπερασπιστώ αυτή τη θέση και μάλιστα σε δύο διαφορετικά μέτωπα:
Κατά της όψιμης αναβίωσης του εβραϊσμού.
Κατά όλων των προσπαθειών επαναδιατύπωσης δογμάτων σε κατηγορίες σύγχρονων φιλοσοφιών, είτε γερμανικών, είτε δανέζικων, είτε γαλλικών.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

Η θεολογία που αναπτύσσει και αποδέχεται ο γέροντας Σωφρόνιος δεν περιορίζεται μέσα σε αυτό τον κόσμο με αυτόματες λογικές διεργασίες. Πως όμως μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στη γνώση του Θεού; Η αρχή της θεολογίας για τον γέροντα Σωφρόνιο είναι η άνωθεν αποκάλυψη, όπου η διάνοια μπορεί να θεολογήσει μόνο επί των θεμελίων της αποκάλυψης που δίνεται από το Θεό. Μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση, το δεδομένο της αποκάλυψης αποκρυσταλλώνεται στο δόγμα, όπου το ανθρώπινο πνεύμα μέσα από την οδό του δόγματος θα αφομοιώσει τα δεδομένα της θείας αποκάλυψης, οικειωποιόντας το περιεχόμενο της.

Η μεγάλη σημασία που έχει η αποκάλυψη για τη Θεολογία, διαμορφώνει και το βασικό περιεχόμενο της αποστολής της που δεν είναι ο περιορισμός σε ένα εικοτολογικό θεολογικό σύστημα, μέσα στα πλαίσια της «αντικειμενικής» λογικής, αλλά έργο της θεολογίας είναι να εκθέσει τις άνωθεν αλήθειες, εντάσσοντας και παρουσιάζοντας τη θεία αποκάλυψη στις κατηγορίες της ανθρώπινης έκφρασης και εμπειρίας. Η συστηματοποίηση δεν αποτελεί όμως αυτοσκοπό και δεν περιορίζει την θεολογική ανάλυση σε μια σχολαστική ανούσια ερμηνεία που είναι ξένη προς τις θεολογικές αρχές της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης. 

Ο γέροντας αναφέρει πως η δογματική και ασκητική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν αποτελείται από ένα άθροισμα ανθρώπινων επινοήσεων, γιατί μπροστά σε ένα κοινό στο οποίο κατατίθενται ζωντανά βιώματα δεν χωρά συστηματοποίηση. Η διδασκαλία της Εκκλησίας περιέχει και την αφήγηση των εμπειριών που βίωσαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι ασκητές. Συμπληρώνει πως στην προσωπική κοινωνία μεταξύ του Θεού και του ελεύθερου ανθρώπου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την περιγραφή ζωντανών ποταμών που αποτελούν μέρος του άπειρου ωκεανού της θείας Ζωής και αυτό το κάνουμε μέσα από τα φτωχά πλαίσια που μας παρέχει η ανθρώπινη γλώσσα.

Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ για το ρόλο που θα πρέπει να έχουν οι Ορθόδοξοι στο Π.Σ.Ε.

Ακόμα και η ονομασία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών υποδηλώνει μια κατάσταση που δεν θα έπρεπε να υφίσταται, συμφωνούμε να ονομάζουμε τις ομολογίες μας «Εκκλησίες» με μια έννοια που η Καινή Διαθήκη ποτέ δεν θα επέτρεπε…. Οι επιμέρους «ομολογίες» δεν έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται «Εκκλησίες». Η παρουσία των Ορθόδοξων στο Π.Σ.Ε. είναι μια μορφή ιεραποστολικής δραστηριότητας, μια ανάγκη για Ορθόδοξη Ιεραποστολή στους προτεστάντες.

Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ: Το Καθήκον των Χριστιανών

Το καθήκον, που ορθώνεται μπροστά σε όλους τους Χριστιανούς, είναι να βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα και να είναι απόλυτα συνειδητοί. Τίποτε δεν είναι πιο αντίθετο στο Χριστιανισμό από την εξιδανίκευση της πραγματικότητας. Φαίνεται λοιπόν καθαρά πως ακριβώς αυτός είναι που πρέπει να αγνοεί το φόβο, όταν πρόκειται να ξεσκεπάσει και να καταδικάσει την πιο ολέθρια και αμαρτωλή πραγματικότητα.

ΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ π. ΣΕΡΓΙΟΥ ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΩΦ

Το γνωστικό υπόβαθρο του π. Μπουλγκάκωφ ήταν πλούσιο τόσο στο χώρο της Πατρολογίας όσο και της ευρύτερης δυτικής φιλοσοφίας. Η θεολογική του σκέψη αποκρυσταλλώθηκε μέσα από την μετάβαση από τον μαρξισμό στον Χριστιανισμό, όπως και του Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ. 

Οι περισσότεροι ιδεολόγοι μαρξιστές μεταστράφηκαν, επειδή οι αρχικές τους βλέψεις ανέρχονταν στα υψηλά ιδανικά της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της καταπίεσης των πνευματικών και υλικών δυνατοτήτων που έχει το άτομο εντός της κοινωνίας. Όμως η επανάσταση των Μπολσεβίκων απέδειξε ότι ο μαρξισμός συνθλίβει πνευματικά το άτομο κάτω από την υλιστική του θεωρία, που είναι μια χοντροκομμένη μορφή του γερμανικού Εγελιανισμού. Το άτομο παύει να έχει ελεύθερη βούληση, προσωπικότητα, σκοπό και δυνάμεις για εξέλιξη. Μεταλλάσσεται σε μια άμορφη μάζα παραγωγικών συντελεστών κάτω από την πλήρη και αμετάκλητη καθοδήγηση ενός κόμματος, που αρχικέ υποσχέθηκε ελευθερία, αλλά πείρε τη θέση τον πρώην εκμεταλλευτών, εξοντώνοντας κάθε διαφορετική γνώμη. Μέσα σε αυτό το κλίμα η επιστροφή στην Ορθοδοξία και στη γνώση των Πατερικών κειμένων αποτέλεσε την πνευματική απελευθέρωση και τον αγώνα για πνευματική τροφή και ανεξαρτησία, επειδή η Ορθοδοξία κάλυπτε όλες τις πλευρές που ένα σκεπτόμενο άτομο επιθυμεί να εξερευνήσει και να εμβαθύνει.  
Η ριζοσπαστικότητα του π. Μπουλγκάκωφ έγκειται στη σύνθεση της Πατερικής σκέψης με την μοντέρνα φιλοσοφία, κάτι που τον έφερε σε σύγκρουση μέσα από την θεωρία της Σοφιολογίας που ανέπτυξε, η οποία καταδικάστηκε και εντός της επιτροπής που έβγαλε το πόρισμα ήταν και ο π. Φλωρόφσκυ.

Η ιδέα της Θεανθρωπότητας, που απαντάται στον Σολόβιεφ, έστρεψε τον π. Μπουλκγάνωφ στις ανθρωπολογικές προεκτάσεις της χαλκηδόνιας χριστολογίας και της τριαδικής θεολογίας των Καππαδόκων Πατέρων. Οι θεολογικές έρευνες του σχετίζονταν με την τριαδολογία, την ανθρωπολογία και της έννοια της κένωσης. Επεξεργάστηκε τον χαρακτήρα της σχέσης των θείων υποστάσεων της Αγίας Τριάδας και την αντινομία μεταξύ της απόλυτης ταυτότητας και της απόλυτης ετερότητας των θείων προσώπων. Η απόλυτη ενότητα διασφαλίζεται μέσα από το θεϊκό ΕΙΝΑΙ και δεν παραμένει σε στατική κατάσταση, αλλά απαντάται μέσα την δυναμική φύση της αγάπης, που δομείται μέσα από την θυσία και την αυταπάρνηση. 

Ο π. Μπουλγκάκωφ εστίασε στην κατάληξη που έχει ο θυσιαστικός χαρακτήρας της σχέσης εντός της Αγίας Τριάδας. Επηρεασμένος από τη ρωσική χριστολογία βλέπει την κένωση ως ένα συστατικό της Αγίας Τριάδος και το εντοπίζει μέσα από την πράξη της Δημιουργίας. Για την κένωση του Χριστού αναφέρει ότι δεν ολοκληρώνεται με την Ανάσταση του, αλλά αναφέρεται και στη μεταπασχάλιο δόξα Του, κάτι που παραπέμπει πολύ στο μυστήριο της Ευχαριστίας. Ο π. Μπουλγκάκωφ ερμηνεύει της αναφορά της Ανάληψης και της εκ δεξιών του Θεού κάθέδρα που είναι στο κατά Μάρκον (16,19), ως την εξύψωση και τη θέωση της ανθρωπότητας, μέχρι και στο σημείο της ισότητας μέσα από την πλήρη ένωση με την θεότητα. Επισημαίνοντας έτσι το στοιχείο της αμεσότητας που υπάρχει στη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Βλέπει τον άνθρωπο ως εικόνα του θεϊκού απολύτου, ως μια επαναληπτική μορφή του, η οποία δεν μπορεί να οριστεί επακριβώς για την ουσία της υπόστασης που καταλαμβάνει. Καταλήγοντας έτσι στον ισχυρισμό περί ταυτότητας Θεού και ανθρώπου, μέσα από την σωτηρία του ανθρώπου, η οποία μπορεί να ληφθεί κατά την ανοδική ενεργητική πορεία, του ανθρώπου προς τον Θεό και την θεϊκή πρωτοβουλία για ολοκλήρωση της ανθρώπινης σωτηρίας.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Το κυριότερο πράγμα στην προσευχή, λέει ο Άγιος Θεοφάνης, είναι να στεκόμαστε μπροστά στο Θεό με το μυαλό συγκεντρωμένο στην καρδιά και να συνεχίσουμε να στεκόμαστε μπροστά Του αδιάκοπα μέρα νύχτα μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Ο Άγιος Θεοφάνης παρουσιάζει την προσευχή αρχικά ως το να στεκόμαστε μπροστά στο Θεό, όχι απαραιτήτως πάντα να ζητάμε κάτι ή να χρησιμοποιούμε λόγια, μπορεί κάποιες φορές η προσευχή να είναι μια αίτηση, αλλά αν την εξετάσουμε καλύτερα, η βαθύτερη προσευχή είναι απλός το να περιμένουμε το Θεό, χωρίς να υπάρχει μια αίτηση από εμάς, αλλά να καλλιεργούμε μια σχέση με το Θεό. Στη συνέχεια αναφέρει ότι η προσευχή είναι να στεκόμαστε μπροστά στο Θεό με το μυαλό συγκεντρωμένο στην καρδιά και εδώ μπορούμε να δούμε τα τρία επίπεδα της προσευχής:

1ο. Η προσευχή αρχίζει ως προσευχή που εκφωνείται από τα χείλη, είναι προφορική προσευχή με λόγια.

2ο. Μετά εσωτερικεύεται και μετατρέπεται σταδιακά σε προσευχή του νου και της διάνοιας. Εδώ ξεκινά η αρχή της αληθινής προσευχής.

3ο. Στη συνέχεια η προσευχή είναι του νου, αλλά μέσω της καρδιάς, όπου η καρδιά δεν δηλώνει μόνο τα συναισθήματα και τα πάθη, αλλά τον βαθύ εαυτός μας, τον εσωτερικά ιερό τόπο, που είναι πνευματικό κέντρο ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η προσευχή μέσω της καρδιάς ολοκληρώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, εξωτερικεύοντας την κατάσταση του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος με κατεύθυνση προς τον Θεό.

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Η εν Χριστώ αγάπη δεν προκύπτει μέσα από συναισθηματικές εξάρσεις και συγκινησιακές φορτίσεις και δεν συνδέεται με το θυμικό της ανθρώπινης φύσης. Το θυμικό μέρος της έπεται της εν Λόγω και έλλογης θεώρησης των πάντων. Η εν Λόγω και έλλογη ΑΓΑΠΗ οριοθετεί και την κακώς εννοούμενη αγάπη, δηλαδή την συγκινησιακή φόρτιση, χάριν της οποίας διατρέχει κανείς τον κίνδυνο να δεχθεί τους πάντες και τα πάντα άνευ ελέγχου και κριτικής. Η εν Λόγω αλλά και έλλογη αγάπη και πάλι δεν συνδέεται με την οντολογική αγάπη, την όντως αγάπη, την υπερβατική αγάπη της οποίας δεν έχουμε εικόνα λόγω του πεπερασμένου της φύσεως μας . Περισσότερο συνδέεται με την αποκεκαλυμένη εντός της ιστορίας αγάπη, η οποία είναι και θυσιαστική πέρα από όλα τα άλλα. Στην «αγάπη» εμπεριέχονται όλες οι αρετές ως αίτημα όλων μας. Είναι ωστόσο παρακινδυνευμένο να δίνονται ορισμοί μιας Παραδέισιας Κοινωνίας, καθώς αυτοί δεν προκύπτουν βιωματικά, αλλά μέσα από την οπτική που ο καθένας μας έχει. Είναι ασφαλές και εποικοδομητικό να κάνει ο καθένας μας τον εσωτερικό του αγώνα και τις θυσίες του μέσα στην εν Χριστώ πορεία που διανύει και με την ελπίδα της εξόδου του και της υπέρβασης του εμπειρικού ανθρώπου.

Το Θαύμα (ЧУДО)

Η ταινία Το Θαύμα (ЧУДО) του Αlexander Proshkin, η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεται σ'ένα αληθινό γεγονός,σ΄ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956.

Οι Γέροντες της ερήμου

Αποτέλεσαν την αναγέννηση του μοναχισμού, δημιουργώντας έναν ζωντανό και οργανικό σχηματισμό πνευματικής και θεωρητικής κίνησης που κατέκτησε ολόκληρο τον ελληνικό και νοτιοσλαβικό κόσμο στη διάρκεια του δέκατου τέταρτου αιώνα. Ουσιαστικά η κίνηση αυτή αποτελούσε μια νέα εμπειρία, μια νέα μαθητεία και βίωση του πνεύματος του αυθεντικού μοναχισμού. Στην αρχή οι Γέροντες πέρα από το Βόλγα αναζητούσαν τη σιωπή και την ησυχία. Στη συνέχεια, η κίνησή τους έδωσε το σύνθημα για μια θυσιαστική αναχώρηση. Έτσι, η σκήτη έγινε ο σκοπός της ζωής τους.

Έβλεπαν διαφορετικά τη ζωή του μοναχικού ερημίτη. Θεωρούσαν τα κοινοβιακά μοναστήρια ως πολύ θορυβώδη. Η ακτημοσύνη, δηλαδή η στέρηση των περιουσιακών στοιχείων, χαρακτήριζε την πορεία τους που τους οδηγεί μακριά από το υλικό πεδίο ύπαρξης. Πέτυχαν με αυτο τον τρόπο την αποσύνδεσή τους από την ματαιόδοξη θεώρηση της εν τω κόσμω ζωής, την πνευματική επαγρύπνησή τους και την αφύπνιση της θεολογικής τους συνείδησης. Δεν τον απέρριψαν μόνο, αλλά και τον αρνήθηκαν. Προσπαθούσαν και πέτυχαν να δημιουργήσουν μία νέα ανθρώπινη προσωπικότητα, δείχνοντας τον δρόμο προς μια νέα δημιουργική πολιτιστική ανάπτυξη. Οι βίοι των μοναχών και αγίων της ερήμου, πέρα από το Βόλγα, είναι ένα αντιπτοσωπευτικό και συγκινητικό μαζί δείγμα για το πως εφαρμόστηκαν οι διδασκαλίες τους και μεταμορφώθηκαν σε ζωή και πράξη.  Εκείνο που είχε τη μεγαλύτερη δύναμη ήταν η εσωτερική τους διάθεση.

π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ

Ο κύκλος του Οστρόγκ

Κέντρο Ορθόδοξων γραμμάτων και παιδείας αποτέλεσε το τυπογραφείο Οστρόγκ του πρίγκιπα Κωνσταντίνου Οστρόζσκυ στη Volynia. Πρωταρχικός σκοπός τους σκοπός ήταν να καταπολεμήσουν την προτεσταντική προπαγάνδα, για αυτό θεώρησαν απαραίτητο να εκδώσουν βασικές πηγές παρά αποδεικτικά έργα, έχοντας ως αποτέλεσμα την αξιόλογη παραγωγή λειτουργικών εγχειριδίων, ευσεβιστικών βιβλίων, θρησκευτικών φυλλαδίων και κηρυγμάτων. Ο κύκλος του Οστρόγκ έτρεφε το όραμα ενός ρωσο-σλαβοελληνικού πολιτισμού. Το τυπογραφείο εξελίχθηκε σε σχολή και ιδρύθηκε πάνω στα πρότυπα των ελληνικών (βυζαντινών). Απώτερος σκοπός ήταν η σχολή να μεταμορφωθεί σε μια πλήρη ακαδημία, με αποτέλεσμα να οργανωθεί σε ένα σλαβονικό – ελληνικό κέντρο. Από την αρχή ο κύκλος του Οστρόγκ είχε εμπλακεί με σοβαρές διαμάχες με τη ρωμαϊκή προπαγάνδα και αργότερα με εκείνη των ουνιτών (παπικοί που παριστάνουν τους ορθόδοξους) Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα που πραγματοποίησε ο κύκλος του Οστρόγκ ήταν η μετάφραση και εκτύπωση της μεγάλης Βίβλου του Οστρόγκ. Εκδόθηκε το 1580 και επανεκδόθηκε με ορισμένες τεχνικές διοθώσεις του 1581. Υπήρξε το πλήρες κείμενο της Βίβλου που για πρώτη φορά να εμφανίζεται στη σλαβονική γλώσσα της Εκκλησίας, παραμένοντας ορόσημο στη σλαβονική βιβλική ιστορία. Η Βίβλος στο Οστρόγκ προήλθε από μια συνειδητή και κριτική προσπάθεια να ακολουθήσει την ελληνική παράδοση των κειμένων. Η βασική πηγή για την έκδοση υπήρξε η Βίβλος του Γενναδίου, με κάποια προβλήματα που δημιουργήθηκαν σ’ ένα καθαρό αντίγραφο από τη Μόσχα από έναν λουθηριανό διπλωμάτη. Το κείμενο διορθώθηκε προσεκτικά από τους λατινισμούς, οι οποίοι και αφαιρέθηκαν. Αναζητήθηκαν ελληνικά χειρόγραφα σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, ώστε η έκδοση να έχει την μεγαλύτερη πληρότητα. Η Βίβλος του Οστρόγκ αποτέλεσε την άνθιση της πολιτιστικής και θεολογικής αναγέννησης στους Ορθόδοξους της δυτικής Ρωσίας προς το τέλος του δέκατου έκτου αιώνα. Η παρουσία της Βίβλου του Οστρόγκ αντανακλά την εσωτερική συνοχή της με την βυζαντινή παράδοση.

π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ

Αντρέι Κούρμπσκυ (1528-1583)

Ρώσος πρίγκιπας και λόγιος.  Υπήρξε διακεκριμένος στρατιωτικός ηγέτης και πολιτικός άνδρας.  Πολυμαθής, με ευρύτερη παιδεία και ένθερμος υποστηρικτής της Ορθόδοξης Παράδοσης.  Έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τη Πατερική Παράδοση, της οποίας ήταν σοβαρός μελετητής, και δεν παρέλειπε να εκφράζει την πικρία του που οι Ορθόδοξοι γνώριζαν τόσα λίγα για τους Πατέρες και τόσο σπάνια τους μελετούσαν.

Ύστερα από τις επαφές του με το Άγιον Όρος, αναζήτησε και απέκτησε αντίγραφα από τα απολογητικά κείμενα του Καβάσιλα και άλλων που τήρησαν πολεμική στάση στους λατίνους.

Η Πατερική Θεολογία και η σοφία των Ελλήνων, η ελληνική φιλοσοφία διέπονταν από εσωτερική συνοχή, κατά την εκτίμησή του.  Γι'αυτό και μελέτησε Πατέρες σε συνδυασμό και παράλληλα με κλασικούς φιλοσόφους.  Μελέτησε Αριστοτέλη  και Στωικούς.

Στόχος του ήταν διάδοση της Πατερικής Παράδοσης και η συνέχεια της βυζαντινής κληρονομιάς, έχοντας την πεποίθηση οτι το μέλλον της Ορθοδοξίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο προς την πίστη στην παράδοση των Πατέρων.

Πηγή: π. Γεώργιος Φλωρόφκσυ

Pyotr Mamonov – Ο πρωταγωνιστής των ταινιών “OSTROV” (ΤΟ ΝΗΣΙ) και Царь (ΤΣΑΡΟΣ)

Στη δεκαετία του 1990, ο Mamonov μετατρέπεται σε Ορθόδοξο Χριστιανό, αποχώρησε από την πρωτεύουσα  και εγκαταστάθηκε σε ένα χωριό.

Ο Ρώσος Άγιος Ιερομάρτυρας Ανδρόνικος

Ο άγιος ιερομάρτυς Ανδρόνικος γεννήθηκε την 1η Αυγούστου του 1870 στο χωριό Ποβόντνεβο της επαρχίας Γιαροσλάβ, στην κεντρική Ρωσία. Στο άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Βλαδίμηρος.

Στην ηλικία δέκα χρονών γράφτηκε σε Εκκλησιαστικό Σχολείο και μετά την αποφοίτηση του, το 1885 στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Γιαροσλάβ.

Το 1891, ως αριστούχος απόφοιτος του Σεμιναρίου, έγινε δεκτός στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας. Τα χρόνια εκείνα ό νεαρός φοιτητής συναντήθηκε με τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης και ζήτησε τις φωτισμένες συμβουλές του.

Την 1η Αυγούστου του 1893 στον ναό της Ακαδημίας τελέστηκε ή μοναχική του κουρά. Στις 6 Αυγούστου του 1893 ό μοναχός Ανδρόνικος χειροτονήθηκε διάκονος, και στις 22 Ιουλίου του 1895 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1897 διορίζεται από την Ιερά Σύνοδο στην ορθόδοξη Ιεραποστολή της Ιαπωνίας.

Τον Μάρτιο του 1899 έλαβε το οφίκιο του αρχιμανδρίτη.

Στις 23 Οκτωβρίου του 1906 ό π. Ανδρόνικος διορίστηκε βοηθός του επισκόπου Νικολάου στην Ιαπωνία.

Λόγω της εύθραστης υγείας του αρρώστησε βαριά και στις 7 Ιουλίου του 1907 ή Σύνοδος αποφάσισε την ανάκληση του από την Ιαπωνία.

Στις 26 Οκτωβρίου του 1907 ή 'Ιερά Σύνοδος ανέθεσε στον επίσκοπο Ανδρόνικο την προσωρινή διαποίμανση της επαρχίας Χόλμ, και στις 15 Μαρτίου του 1908 διορίστηκε βοηθός του αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ.

Στις 8 Μαρτίου του 1913 ανέλαβε την διαποίμανση των επαρχιών Ομσκ και Παβλοντάρσκ της Δυτικής Σιβηρίας.

Τον Αύγουστο του 1914 η Ιερά Σύνοδος απεφάσισε νά τον μεταθέσει για άλλη φορά στην εκκλησιαστική επαρχία Πέρμ στή Βόρεια Ρωσία.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ 

Στις 3 Ιουνίου του 1918 ο ιεράρχης πληροφορήθηκε τα σχέδια της συλλήψεώς του από έναν τυχαίο ακροατή τους. Αποφάσισε, ωστόσο, να μην εγκαταλείπει την επαρχία, αλλά να παραμείνει στη θέση του, ανάμεσα στο ποίμνιό του, και, αν ήταν θέλημα του Κυρίου, να μαρτυρήσει γι' Αυτόν.

Ενημέρωσε τους συνεργάτες του. Έστειλαν στο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού τον μοναχό Μιχαήλ με την εντολή να σημάνει συναγερμό με τις καμπάνες τη στιγμή της συλλήψεως.

Την ίδια νύχτα, μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, όλο το τετράγωνο, στο οποίο βρισκόταν το επισκοπείο, κυκλώθηκε από στρατιώτες. Είχαν φέρει μιαν άμαξα με γρήγορα άλογα, με την οποία θα έβγαζαν τον αρχιεπίσκοπο από την πόλη το συντομότερο δυνατό και θα τον οδηγούσαν στη γειτονική πόλη Μοτοβίλιχα.

Γέρων Παΐσιος – Ρωσική Ταινία

Η επιτυχία της ρωσικής ταινίας για τον Γέροντα Παΐσιο ήταν τόση που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να την προβάλουν τρεις φορές και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να τη δει.

Ο Ιερέας (ρωσική ταινία ΠΟΠ)

Είμαστε στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάπου στη Ρωσία. Ο πάτερ Αλέξανδρος κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του και ν`ανακουφίσει τις πληγές τους. Επιβιώνει ισορροπώντας ανάμεσα στον κίνδυνο να εκτελέστεί από τους Γερμανούς ή να εκτελεστεί από τους Ρώσους, θεωρούμενος συνεργάτης των Γερμανών. Όλη η ταινία πραγματεύεται την υψηλή αξία της ζωής, δείχνοντας την αντιμετώπιση σοβαρών καταστάσεών κατά τον πόλεμο, μέσα από τον Χριστιανικό τρόπο σκέψης. Προβάλλεται η δύναμη της Ελπίδας που δίνει η Ορθοδοξία και τα υψηλά ιδανικά απλών ανθρώπων.

ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΡΩΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

Το παρεκκλήσι του Αγγέλου είναι μια Ρώσικη ταινία και μιλάει για την Ορθοδοξία και τις διώξεις που έγιναν στη κομμουνιστική σοβιετική ένωση.

Η ταινία διαδραματίζει την επιστροφή στην πίστη και στην  εξιλέωση ενός σοβιετικού πράκτορα που είναι γιος  ιερέα  και την επίσκεψη του σε ορθόδοξο μοναστήρι με φυγάδες ρώσους μοναχούς στη γειτονική Φινλανδία, για την εκτέλεση μυστικής αποστολής.

Θα τον συνοδεύει ένα παιδί που θα γίνει ο άγγελός του.